Archiwum tematu ‘Gry planszowe’

Nowsze artykuły »

Zamkowe granie we Wrocławiu

Marcin Niebudek,

W ostatni weekend, 16-17 marca, odbyło się w Centrum Kultury Zamek we Wrocławiu spotkanie z grami planszowymi. Po raz kolejny sklep z grami Planszóweczka.pl oraz Klub Koloseum dostarczyli setek gier dla małych i dużych. Dodatkową atrakcją dla dzieci była sala pełna klocków LEGO, które można było wypożyczyć i budować. Opiekę nad wypożyczalnią LEGO sprawował Salon Kreatywny.

Udało nam się na zamek dotrzeć w sobotę i zagrać w trzy gry – „Niagara”, „Totem” oraz „Cichutko jak myszka”. W między czasie Tomek wziął jeszcze udział w turnieju w „Duchy”. Niestety nie starczyło czasu na więcej, bo najmłodszy w ekipie (9 miesięcy) chciał już do domu, a starszy obowiązkowo musiał zajrzeć jeszcze na stoisko LEGO i zmontować choć jeden ze statków Star Wars :-)

Niagara

„Niagara” to pięknie wydana przez Egmont gra polegająca na pokonywaniu rzeki małymi kanoe i przewożeniu kryształków do obozu. W trakcie gry mój syn przypomniał mi także o opcji podkradania kamieni innym, kiedy znienacka mnie dogonił i capnął mi jeden, zdobyty z wielkim trudem, klejnot :-)

Totem

„Totem” z kolei to zabawna przepychanka o układ części klorowego totemu. Każdy z graczy ma swój tajny cel, który określa jakie elementy totemu muszą znaleźć się na trzech pierwszych pozycjach. Potem zaczyna się przekładanie, usuwanie, zamienianie i psucie szyków przeciwnikom. Niestety wydaje mi się, że zarówno nakład gry „Totem”, jak i „Niagara” wyczerpał się jakiś czas temu i chyba nie ma szans na dodruk. Obie gry strasznie nam się podobają, trzeba je będzie więc jakoś zdobyć.

Cichutko jak myszka

W przerwie zagraliśmy sobie w lekką grę zręcznościową od wydawnictwa HABA. „Cichutko jak myszka” polega na przeciskaniu patyczków przez dziurawe plastry sera. Każda dziura ma kolorową obwódkę, a dwie kostki określają przez jakiego koloru dziury należy patyk przeprowadzić. Wszystko to trzeba zrobić cichutko jak muszka, bo obu plastrów sera pilnują czułe dzwoneczki. Jeśli drgną i wydadzą dźwięk, to po nas – tracimy kolejkę. Co prawda podczas zamkowego grania nie ma mowy o tym, żeby usłyszeć te dzwonki, ale co tam ;-) I tak jest to lekka i zabawna pozycja. Z resztą w ofercie wypożyczalni było wiele gier HABA, które można było wypróbować, a które stanową doskonałą zabawę dla młodszych dzieci.

Tak więc spędziliśmy na zamku w Leśnicy dobrych kilka godzin. Bawiliśmy się doskonale i już czekamy na wiosenną Gratislavię! Zachęcamy także wszystkich do śledzenia tego typu spotkań w waszych miastach, bo są one zawsze świetną okazją do wspólnej zabawy i do poznania nowych gier. Planszówek jest na rynku zatrzęsienie, a takie imprezy to idealne miejsce, aby przed zakupem jakiegoś tytułu sprawdzić go sobie na żywo.

Dziękujemy organizatorom za trud włożony w kolejne fantastyczne spotkanie!

PS: Na naszym profilu na Facebooku jeszcze kilka zdjęć z grania na zamku.

Tagi: , , , ,
Opublikowany w kategorii Gry planszowe, Wydarzenia | Brak komentarzy »

Czy planszówki mogą nauczyć dzieci snucia opowieści?

Marcin Niebudek,

Dzieci uczą się mówić powoli. Proste dźwięki, pierwsze słowa, potem krótkie zdania. Ale to nadal długa droga do mówienia pełnymi zdaniami, czy opowiadania jakiegoś zdarzenia, tak abyśmy, my rodzice, dali radę to zrozumieć :-) Na szczęście planszomaniacy mają na to co najmniej kilka sposobów. Tak więc dzisiaj wpis chcę poświęcić trzem (no dobrze, praktycznie czterem) tytułom, które łączy jedno – pobudzają wyobraźnię dzieci i uczą je opowiadania historii.

Opowiem Ci Mamo

Pierwszy z nich, przeznaczony dla najmłodszych, to „Opowiem Ci Mamo” wydawnictwa Alexander. To nie jest gra, tylko zabawka dydaktyczna. Ale tak jak od puzzli, tak i od tego typu zabawek zaczyna się wprowadzanie dzieci w bardziej skomplikowane pozycje.

Opowiem Ci Mamo

W pudełku znajdziecie 20 solidnych, dwustronnych plansz. Na każdej widnieje obrazek przedstawiający fragment jakiejś historyjki. Dla ułatwienia powiązane plansze oznaczono w rogu jednakowymi symbolami. Zabawa polega na tym, aby z tych plansz dziecko wybrało jedną, a następnie spróbowało odnaleźć pozostałe pasujące do tej samej scenki. Następnie trzeba je ułożyć w takiej kolejności aby tworzyły logiczny ciąg przyczynowo-skutkowy. Najlepiej jeśli dziecko postara się ułożoną historię opowiedzieć własnymi słowami.

Kategoria wiekowa

Zabawka przeznaczona jest 3-latków, ale dzieci nabywają umiejętności mówienia w bardzo różnym czasie. Także można zacząć zabawy wcześniej, jeśli dziecko zaczyna już budować zdania. Można historię opowiadać razem z dzieckiem. Wystarczy, jeśli na początek dziecko opowie co widzi na pojedynczym obrazku, a to my pokażemy mu co znaczy opowiedzieć historię z dwóch, trzech i czterech części. W końcu chodzi tutaj o zdobycie takiej umiejętności.

Co da nam taka zabawa?

Dziecko zacznie uczyć się opowiadać zdarzenia. Będzie mogło poćwiczyć rozpoznawanie przyczyny i skutku, następstw czasowych oraz układania opowieści w logicznym porządku. Moim zdaniem, to doskonały wstęp do wielu innych zabaw i gier, ale też świetna zabawka sama w sobie. Obowiązkowa pozycja dla każdego przedszkolaka.

Pluszaki Rozrabiaki – Opowieści z podróży

„Pluszaki Rozrabiaki – Opowieści z podróży” została wydana przez Egmont. Wizytówką tego wydawnictwa jest to, że często zmienia swoim grom tematyką. I są to bardzo często, w stosunku do oryginału, zmiany na lepsze. Tak jest i z grą autorstwa Reinera Knizii, do której wkroczyli bohaterowie bajki animowanej „Pluszaki Rozrabiaki”. Zapamiętajcie sobie nazwisko autora. Dość powiedzieć, że ten pan jest autorem kilkuset gier dla dzieci i dorosłych. Wielokrotnie jeszcze traficie na jego gry i naszym zdaniem ich jakości można zaufać.

Pluszaki Rozrabiaki - Opowieści z podróży

Opowieści z podróży są grą pamięciową. Dlaczego więc ten tytuł trafił do mojego wpisu? Otóż zwykła grę pamięciową, przypominającą memo, rozbudowano tutaj o element opowiadania krótkich historyjek. Gra zawiera 5 dwustronnych plansz, a każda z plansz ma dwie ilustracje. Daje to 20 różnych scenek. Do tego mamy do dyspozycji 40 kartoników przedstawiających bohaterów bajki oraz różne przedmioty znane dzieciom (zabawki, przedmiotu codziennego użytku, itp.)

Gra ma dwa etapy. W pierwszym kolejno losujemy jeden kartonik z obrazkiem, a następnie musimy opowiedzieć krótką historyjkę, która połączy obrazek z kartonika oraz ilustrację na planszy. Potem zakryty kartonik kładziemy obok tej właśnie ilustracji. W ten sposób historyjka posłuży nam jako przypomnienie, co znajduje się na zakrytym kartoniku.

Gdy już rozłożymy kartoniki przy wszystkich ilustracjach, będziemy mieli w głowach kilka historyjek (ilość będzie zależała od tego, ile plansz użyjemy do gry). Teraz zaczynamy drugi etap, czyli rzucamy kostką i przesuwamy pionek kotki Zdrapki po kolejnych ilustracjach. Następnie musimy przypomnieć historyjkę, która związana jest z ilustracją, na której zatrzymała się kotka i odgadnąć co kryje się na zasłoniętym kartoniku. Jeśli zgadniemy, to zdobywamy kartonik, a w jego miejsce losujemy kolejny ze stosu, opowiadamy nową historyjkę i zakrywamy obrazek.

Proste prawda? A jednak zabawa sprawia dużo frajdy. W trakcie rozgrywki powstaje wiele różnych historii. Możliwych kombinacji jest bardzo wiele, przez co gra długo się nie znudzi.

Kategoria wiekowa

Gra przeznaczona jest dla dzieci od 4 lat, przy czym sama instrukcja dostarcza też wariant dla młodszych dzieci, mających problem z wymyślaniem historyjek. Rodzice mogą pomagać i wystarczy odgadywać hasła. Jednak cała zabawa, naszym zdaniem, tkwi właśnie w tym opowiadaniu. Dlatego już po pierwszej rozgrywce wykluczyliśmy możliwość zgadywania samych haseł bez opowiedzenia właściwej historii.

Co da nam taka zabawa?

Tutaj jest nieco inaczej niż w „Opowiem Ci Mamo”, bo nacisk nie jest położony na następstwo zdarzeń, ale na kreatywność w opowiadaniu. Historyjki mogą być dowolne. Mają tylko połączyć dwa różne obrazki w logiczną scenkę. O ile w „Opowiem Ci Mamo” sceny są raczej konkretne i opowieści będą się powtarzać, a dziecko będzie udoskonalało ich opowiadanie, to tutaj musimy puścić wodze fantazji i kombinować jak połączyć „balon” z „turniejem łuczniczym” :-) Dodatkowo gra wprowadza prostą mnemotechnikę, którą dzieci mogą zastosować do zapamiętywania jakiś istotnych informacji.

Pluszaki Rozrabiaki są doskonałym wstępem do ostatniej zabawy, czyli „Story Cubes”!

Story Cubes

„Story Cubes” to zestaw 9 kostek z przeróżnymi obrazkami na ściankach. Zabawka, wydana przez REBEL.pl jest wręcz genialna w swojej prostocie. Rzucamy kostkami i z obrazków, które wypadły układamy opowieść. Tylko tyle? Nie! Aż tyle!

Story Cubes

Tutaj naprawdę można uwolnić swoją wyobraźnię i wymyślać niestworzone historie. Czy tylko z 9 kostek? Ależ skąd – zawsze można rzucić kostkami ponownie i kontynuować opowieść. Sprawdźcie do ilu kostek dojdziecie! Story Cubes tak się nam spodobały, że dokupiliśmy do nich zestaw „Voyages” (Podróże), który wprowadza dodatkowe symbole rodem z bajek o wielkich podróżach i niesłychanych przygodach.

Story Cubes - Voyages

Zastanawiacie się jakie opowieści powstają dzięki kilku prostym kostkom? Oto krótka próbka:

Co by było, gdyby, mieszkającą w indiańskiej wiosce, owieczkę odwiedził stary znajomy żuk, który, wracając do domu samolotem, z dopiero co poznanym czarodziejem, wlecili w straszliwą burzę z piorunami? No cóż… musieliby skakać na spadochronach… Prosto do fontanny :D

Albo:

Pewien szeryf, na prośbę króla, udał się na poszukiwanie magicznej siekiery samodzielnie potrafiącej rąbać drewno do kominka. Podróż była długa, a na swojej drodze szeryf spotkał gadającego żółwia, kraba, kruka (od którego otrzymał tajeminicze złote jajo) i wiele innych ciekawych stworzeń…

Tak… Story Cubes są doskonałe!

Kategoria wiekowa

Teoretycznie gra przeznaczona jest dla dzieci od 6 lat, ale jest to tak swobodna zabawa, że jeśli tylko dziecko będzie potrafiło rozpoznać obrazki na kostkach, to już można się próbować bawić. Zabawa wymaga treningu. Na początek dziecko (Ba! Dorosły też!) może mieć problemy z ułożeniem historii z wszystkich kostek. Nic nie stoi na przeszkodzie, żeby zacząć od czterech czy pięciu, albo pozwolić opowiadać ile się chce z tego co wypadło (np. kto opowie dłuższą historię).

Z czasem dzieci nauczą się odchodzić od bezpośrednich znaczeń obrazków na kostkach i np. owca zacznie oznaczać wieś, a samolot – podróż. Wasze dzieci zaskoczą was trafnością swoich skojarzeń. Bawiliśmy się kostkami także u Tomka w przedszkolu. W większej grupce dzieci zaczną podchwytywać historyjki innych i np. użyją tych samych bohaterów aby wymyślić dalszy ciąg, albo inną przygodę. To dopiero jest zabawa.

Na zakończenie

Czy to koniec zabaw w opowiadanie? Oj nie… Musimy jeszcze spróbować „Story Cubes – Actions” (czyli jeszcze więcej kostek :-)). Natomiast kolejny etap to gra „Dawno, dawno temu”, która czeka już na nas na półce. Z pewnością jeszcze o niej kiedyś napiszemy. Tymczasem wystawiam wszystkim trzem pozycjom ocenę 5/5 bo każda z osobna jest pozycją, którą szczerze polecam, a w dodatku razem stanowią wspaniały zestaw kreatywny dla dzieci i rodziców.

Ocena
Zobacz jak oceniamy…
5/5

Tagi: , , ,
Opublikowany w kategorii Ale po co grać?, Gry planszowe, Recenzje | 6 komentarze »

Smok Obibok Detektywem

Marcin Niebudek,

Czy lubicie zagadki? My bardzo. A najbardziej takie, gdzie opisujemy hasło z obrazka. Obrazek przed oczami pomaga zwłaszcza młodszym dzieciom. Okazało się, że najlepszego zbioru dostarczył nam Smok Obibok, czyli dwie gry – „Zagadki Smoka Obiboka” oraz „Nowe Zagadki Smoka Obiboka„. Obie gry wydała Granna.

Zagadki Smoka Obiboka

Nowe Zagadki Smoka Obiboka

W pudełkach znajdziecie po 135 kart z rysunkami przedstawiającymi różne przedmioty, zwierzęta, miejsca, itp. Na odwrocie każdej karty jest krótki wierszyk-zagadka, na który odpowiedzią jest właśnie hasło z obrazka. Dodatkowo pierwsza część cyklu zawiera plansze ze Smokiem obibokiem służące do zbierania punktów za odgadnięte hasła, natomiast druga zawiera 6-elementowe puzzle z postacią wesołego smoka. Kto pierwszy ułoży swoje puzzle ten wygrywa.

Ale, ale… Bawimy się kartami ze Smoka Obiboka od 2-3 lat i nie używamy wierszyków (a przynajmniej dużo rzadziej niż samych obrazków). Oryginalne zasady obu gier mówią o dorosłym lub starszym dziecku, umiejącym odczytać zagadki. Pozostali gracze zgadują. My tymczasem dajemy naszemu synowi zadawać nam zagadki na podstawie ilustracji i dzięki temu mamy powtórkę z programu „Do trzech razy sztuka”, który prowadził Andrzej Zaorski, a później Jerzy Kryszak. Pamiętacie?

Tak – dzieciaki zadające zagadki były bezbłędne. I to właśnie w ten sposób najbardziej lubimy się bawić Smokiem Obibokiem. Zadajemy zagadki własnymi słowami używając haseł z obrazków. Oczywiście to dlatego, że chodzi o zabawę rodziców z dzieckiem, a w tym przypadku to nawet dziecka z rodzicami, bo jako rodzice bawimy się świetnie. Niech za przykład posłuży pasek do spodni, który Tomek kiedyś opisywał rozpoczynając od słów „To służy do niczego…”.

Karty Smoka Obiboka

Hasła i obrazki w obu częściach gry są bardzo czytelne i zrozumiałe już dla najmłodszych dzieci. Co więcej, czym dziecko młodsze, tym frajda ze zgadywania dla rodziców większa. Kart jest na tyle dużo (zwłaszcza, gdy ma się oba zestawy), że gra nie nudzi się bardzo długo i można do niej wracać wielokrotnie. Tak naprawdę, naszym zdaniem, same te karty zagadek są warte zakupu obu wersji gry. Nie znamy lepszego i większego zestawu zagadek obrazkowych dla przedszkolaków.

No właśnie. Jak widać z powyższego opisu, dość lekko traktujemy reguły samej gry zaproponowane w oryginalnych instrukcjach. To prowadzi do odpowiedzi na pytanie dlaczego Smok Obibok został w naszym tytule detektywem.

Otóż od dawna, i przy z niezmiennym zainteresowaniu naszego syna, wykorzystujemy karty do jeszcze jednej zabawy. Nasz syn zostaje detektywem. Okazuje się, że gdzieś w domu ukryty jest smakołyk, albo inny mały skarb. Tomek otrzymuje kartę wskazówkę, która pokazuje miejsce, gdzie znajdzie następną podpowiedź prowadzącą do nagrody. A tam następną, i jeszcze jedną… Wśród 270 kart znajdziecie wiele, które będziecie mogli zastosować we własnym domu.

Przykładowa zabawa w detektywa wyglądała tak:

Smok Obibok Detektywem

Szczerze polecamy obie części „Zagadek Smoka Obiboka„. Od dawna zapewniają nam dobrą zabawę, dlatego dostają od nas, w pełni zasłużoną, piątkę!

Kategoria wiekowa

Oficjalnie gra jest przeznaczona dla dzieci w wieku 4-7 lat, ale można zacząć wciągać w zagadki obrazkowe już gadatliwego 3-latka. Odgadywanie wierszyków będzie trudniejsze i tutaj kategoria wiekowa podana na pudełku jest trafna.

Czego gra wymaga od dzieci?

Zagadki uczą dzieci myślenia i kojarzenia ze sobą różnych elementów. Młodsze dzieci będą mogły też poćwiczyć formułowanie pełnych zdań no i ukrywania prawdziwej odpowiedzi przed rodzicami (samo zadawanie zagadki początkujący maluch rozpocznie zwykle od podania co widzi na obrazku :-)). Zagadki to dobry wstęp do gier, w których trzeba utrzymać coś w tajemnicy.

Ocena

Zobacz jak oceniamy…
5/5

Tagi: , , , ,
Opublikowany w kategorii Gry planszowe, Recenzje | 4 komentarze »

Oswajanie: Wsiąść do Pociągu cz.1

Marcin Niebudek,

Mam nadzieję, że zaciekawił was pierwszy wpis z serii oswajania. Czas więc na następny. Tym razem przyjrzymy się naszym zmaganiom z drugą grą zaliczaną, obok „Carcassonne” i „Osadników z Catanu”, do Świętej Trójcy gier planszowych polecanych na start. Mowa o serii „Wsiąść do Pociągu„. Celowo piszę o serii, bo posiadamy wersję podstawową „Europa” oraz dodatkowe mapy Indii i Szwajcarii, ale wszystko, co napiszę, będzie pasować do każdej innej części tej gry.

Wsiąść do pociągu - Indie

„Wsiąść do Pociągu Europa” to doskonale wydana i równie miła w rozgrywce rodzinna gra o budowaniu sieci połączeń kolejowych na mapie Europy. Każdy z graczy losuje karty połączeń, jakie ma zrealizować w czasie gry. Do dyspozycji ma na start kilka kart wagonów w różnych kolorach oraz karty lokomotyw, które pełnią rolę jokerów. Dostaje także plastikowe wagoniki do zaznaczania na mapie zbudowanych już tras. W trakcie rozgrywki gracz zdobywa kolejne wagoniki i buduje połączenia. Problem polega na tym, że te połączenia wymagają wagonów konkretnego koloru. W dodatku często tylko jedna osoba będzie mogła zająć dane połączenie (nie wiemy przy tym jakie drogi starają się zbudować przeciwnicy). Wygra ten, kto zrealizuje przy pomocy swoich 45 plastikowych wagoników jak najwięcej, jak najlepiej punktowanych połączeń.

Niby proste, ale nie bez powodu gra przeznaczona jest dla graczy od 8-go roku życia. Trzeba bowiem w tajemnicy przed innymi graczami przeczytać i odnaleźć trasy, które wylosowało się na kartach. Trzeba tę tajemnicę zachować do końca gry. Wreszcie, trzeba skoordynować równoczesną budowę dość rozbudowanej sieci wielu połączeń. Z całą pewnością wykracza to ponad zdolności przeciętnego przedszkolaka.

Jednak gdy nasz Tomek pierwszy raz zobaczył wielką kolorową planszę i mnóstwo kolorowych wagoników, to oczy aż zabłysły mu chęcią zagrania z rodzicami. No więc zaczęliśmy oswajanie…

Oswajanie – ETAP 1

Do dyspozycji mamy 4-latka, planszę, plastikowe wagoniki i karty wagonów. Trasy zostają w pudełku (przyjdzie na nie czas). Pierwsza zabawa polegała na nauczeniu się zdobywania tras przy pomocy kart. Zasady są takie:

  • gramy w otwarte karty
  • każdy ma na start 5 kart wagonów
  • w swojej kolejce wolno albo dobrać dwie karty z tych odkrytych, albo zbudować trasę z kart, które się posiada
  • trasa może być gdziekolwiek – ważne, żeby karty wagonów pasowały
  • kończymy jeśli komuś skończą się plastikowe wagoniki

Na początku nie określaliśmy warunku zwycięstwa. Po prostu bawiliśmy się w układanie tych tras. Chodziło bardziej o nauczenie syna dobierania kart, decydowania o tym, które karty są mu teraz potrzebne i liczenia posiadanych kart i tego ile ich potrzeba do zbudowania trasy (najdłuższa trasa na planszy Europa wymaga 9 wagonów, ale większość to trasy o długości 3-4, i na takie nasz syn najczęściej się decydował).

Oswajanie – ETAP 2

Zabawę zmieniamy w grę. Naszym warunkiem zwycięstwa było to, kto pierwszy wybuduje trasy za wszystkie swoje plastikowe wagony. Czasem dodawaliśmy jeszcze modyfikację polegającą na tym, że każda kolejna trasa musi być połączona z poprzednimi. To powodowało, że bardziej trzeba zwracać uwagę na to, jakie karty się zbiera zamiast budować co popadnie za to, co się akurat ma.

Oswajanie – ETAP 3

Do gry wkraczają karty tras. Ale nadal wszystko jest jawne. Z wszystkich dostępnych kart wybieraliśmy kilka tras o podobnej długości (na początek te krótsze, potem te długie). Każdy losował sobie jedną taką trasę. Dostępnymi w zestawie dworcami oznaczaliśmy na planszy stacje początkowe i końcowe, żeby łatwiej było Tomkowi ogarnąć cel. Później bawiliśmy się jak dotąd, czyli kto pierwszy zbuduje swoją trasę. Czego tym razem chcieliśmy się nauczyć? Tylko tego jak się mają karty tras do stacji na mapie. Tego, że to karty wyznaczają nam co powinniśmy budować. Dzięki oznaczeniu początku i końca trasy dziecko się nie pogubi.

Później można przejść do wariantu, gdzie:

  • na start losujemy po jednej trasie i zaznaczamy je dworcami
  • kiedy ktoś skończy trasę, to losuje następną i zaznacza ją dworcami
  • gra toczy się do momentu kiedy komuś skończą się plastikowe wagoniki
  • wygrywa ten, kto wykonał najwięcej tras (warto przefiltrować stos kart i dobrać trasy o podobnej wartości)

Oswajanie – ETAP 4

Znów etap, który dopiero przed nami. Kiedy Tomek będzie umiał sam odczytać karty tras, przejdziemy do wariantu tajnego. Zakładam, że nasz syn będzie wtedy też w stanie spełnić drugi warunek, czyli nie mówić nam, podskakując na krześle, które trasy wylosował ;-)

Tymczasem polecam tę grę. Wiem, że żaden z tych wariantów nie zastąpi dorosłym rozgrywki wg prawdziwych zasad, ale zabawa i tak jest przednia. No i fajnie jest grać z dzieckiem w planszówkę dla starszych.

Tagi: , , ,
Opublikowany w kategorii Gry planszowe, Oswajanie zasad | 1 komentarz »

Oswajanie: Carcassonne cz. 1

Marcin Niebudek,

Oswajanie gier planszowych – to był mój pierwszy pomysł na ten blog. Z czasem ewoluował nieco, ale i tak będę się starał co jakiś czas pisać właśnie tego typu teksty. O co więc chodzi? Otóż mamy w domu bardzo różne gry planszowe. Mamy takie dla maluchów, mamy dla trochę starszych dzieci, mamy wreszcie gry dla młodzieży i dorosłych. Tak przynajmniej wynika z sugerowanej na pudełku kategorii wiekowej.

No właśnie, kategorie sobie, a przedszkolak pozostanie przedszkolakiem. Od samego początku eksperymentujemy więc na Tomku z grami dla starszych. Wymyślamy zabawy, upraszczamy reguły, eliminujemy niektóre elementy tak, aby dostosować grę do jego aktualnych umiejętności. Te się rozwijają i często wracamy po jakimś czasie do takich gier, żeby pokonać kolejny etap.

Jedną z takich gier jest Carcassonne, która teoretycznie jest grą od 8 lat. W sieci można znaleźć wiele recenzji tej gry, więc nie będę pisał swojej. Niech wystarczy tyle, że w każdym rankingu na temat tego, od czego zacząć przygodę z planszówkami nie może zabraknąć Carcassonne. I jest to rekomendacja jak najbardziej słuszna.

Carcassonne

Carcassonne to gra, w której kolejno losujemy kafelki przedstawiające fragment królestwa. Staramy się je dołożyć do już leżących na stole tak, aby drogi pasowały do dróg, a miasta do miast. W dodatku staramy się opanować fragmenty tego królestwa przy pomocy pionków reprezentujących naszych poddanych. Gra jest doskonała w każdym gronie, ale czy da się w nią grać z młodszymi dziećmi?

Istnieje specjalna, uproszczona, wersja „Dzieci z Carcassonne”, ale nigdy w nią nie graliśmy. Za to pierwszy raz zaprosiliśmy do „dorosłej” wersji Tomka, kiedy miał 3 lata.

Oswajanie – ETAP 1

Znowu muszę przywołać puzzle. Będą one wracać w moich wpisach jak bumerang, bo uważam, że ich rola w wychowaniu fana gier planszowych jest nie do przecenienia :-).

No więc Carcassonne od pierwszego momentu przywołuje na myśl właśnie układanie puzzli. Skoro nasz 3-latek był już nieco przećwiczony i w dodatku potrafił określić, że na kafelku widzi drogę, domki i miasta, to naturalną okazała się zabawa w samo układanie mapy królestwa. Zaletą Carcassonne jest to, że kafelki można ułożyć za każdym razem w inny sposób, przez co gra długo się nie nudzi.

Później do układania dorzuciliśmy zabawę, w układanie najdłuższej drogi oraz największego miasta. Następnie przyszła przerwa na inne gry i zabawy.

Oswajanie – ETAP 2

Do Carcassonne wróciliśmy z Tomkiem kiedy miał 5-lat (choć jestem przekonany, że można było nawet nieco wcześniej). Posiadamy wersję podstawową z dodatkiem „Karczmy i katedry” oraz „Wieża”. To daje ponad 100 kafelków i zabawę dla 3 osób na około 30-40 minut. Zaczęliśmy grać z Tomkiem na punkty z użyciem pionków, ale przy pomocy następujących zasad:

  • używamy tylko małych pionków (dużym z dodatku „Karczmy i katedry” liczymy punkty)
  • nie zajmujemy sobie celowo dróg i miast (chyba, że przez przypadkiem się połączą, bo np. zaczynały się niedaleko siebie)
  • nie obstawiamy łąk (tutaj tata musiał poświęcić swoją ulubioną strategię)
  • naliczamy bonus za tarcze na kafelkach miast (przedszkolak spokojnie rozumie, że to bardziej wartościowy kafelek)
  • naliczamy podwójne punktu za drogę z karczmą (wg zasad z dodatku – jak wyżej dziecko rozumie, że fajniej taką karczmę mieć przy swojej drodze)
  • naliczamy premie za katedry (wg zasad z dodatku)
  • naliczamy punktu za klasztory (wg normalnych zasad)
  • nie używamy wież (nawet mama ich nie lubi, w przeciwieństwie do taty ;-))

Taka wersja zaczyna już przypominać normalną, dorosłą rozgrywkę tyle, że bez negatywnej interakcji i wrogich przejęć. W ten sposób gra nie nudzi się dorosłym, a nasz syn jest nią bardziej zaciekawiony. Jesteśmy już niedaleko pełnych zasad podstawowych.

Oswajanie – ETAP 3

No, ten etap jeszcze przed nami. Czyli niedługo spróbujemy wprowadzić podbieranie sobie miast i dróg, a o tym, jak nam poszło napiszemy kiedy się już dokona :-) Tymczasem chcę was zachęcić do próbowania wciągania dzieci w gry dla starszych. Ktoś mógłby powiedzieć, że takie ogałacanie gier z poszczególnych elementów to już nie to samo, ale myślę, że cel jest istotniejszy. Chodzi o to, żeby nasze dzieci grały z nami nie tylko w Memo czy Chińczyka.

Poza tym, jeśli do tej pory myśleliście o planszówkach tylko jako rozrywce dla dzieci, ale przez myśl nie przeszło wam, żeby zagrać też czasem BEZ dzieci, to Carcassonne się do tego doskonale nadaje. Kupcie ją sobie, albo nie… Kupcie ją pod pretekstem gry z dziećmi, a potem sami spróbujcie :D Będę was czasem próbował zwieść na manowce tego hobby.

Tagi: , , , , , ,
Opublikowany w kategorii Gry planszowe, Oswajanie zasad | 5 komentarze »

Straszne Schody – duchy, karty i dobra pamięć

Marcin Niebudek,

Pisząc ostatnio o zabawie puzzlami, wspomniałem o grach typu Memory. Pierwszą, w kształcie znanym dzisiaj, wydano w 1959 roku, chociaż sama gra pojawiała się w różnych formach już dużo wcześniej. Memory polega na odnajdywaniu par takich samych żetonów, przy czym są one zakryte i wolno nam w każdej kolejce odkryć tylko dwa z nich. Jeśli nie trafiliśmy pary to zakrywamy żetony i próbę podejmuje następny gracz. Gra wymaga więc zapamiętywania położenia obrazków.

Powstała niezliczona ilość różnych wersji tej gry. Jest to doskonały wybór dla najmłodszych. Nie trzeba tutaj liczyć, rzucać kostką. Wystarczy zapamiętywanie obrazków, a w tym dzieci są doskonałe. Każdy znajdzie też wersję dla siebie. Twoje dziecko lubi auta, zwierzęta, wróżki, Kubusia Puchatka czy inne postaci z bajek? Na pewno znajdzie się Memory o takiej tematyce.

Powstało też wiele gier dla starszych dzieci, które wykorzystują zapamiętywanie jako główny element zasad gry. Nam wpadła w ręce właśnie jedna z takich gier, czyli Straszne Schody (Geister Treppe) w wersji karcianej wydane prze niemieckie wydawnictwo Drei Magier Spiele.

Straszne Schody - pudełko

W niewielkim pudełku znajdziecie mini planszę w kształcie koła, kart do gry oraz instrukcję (w tym w języku polskim, także nie obawiajcie się niemieckiego tytułu na pudełku).

Okazuje się, że ciekawskie dzieci chciały zwiedzić pewną posiadłość zamieszkałą przez ducha. Ten jednak postanowił spłatać im psikusa i pozamieniał je w duszki. Dzieci jest czworo (niebieskie, czerwone, zielone i żółte karty) i błąkają się teraz po strasznych schodach, które przedstawia właśnie ta okrągła mini-plansza. Naszym zadaniem będzie odgadywanie, który duch jest którym dzieckiem.

W grze występują też karty ducha powodujące zmiany miejsc kart dzieci wokół planszy. To jest właśnie sednem tej gry pamięciowej. Dzieci startują co prawda na znanych pozycjach, ale już po chwili trzeba wysilić pamięć, żeby nadal być w stanie powiedzieć, gdzie kryje się np. zielona karta.

Straszne Schody - na stole

Gra jest szybka, a pojedyncza partia zajmuje maksymalnie 10 minut. W tym czasie przed oczami krążą nam duszki, a odkrywaniu kart towarzyszy dużo śmiechu (zwłaszcza gdy ktoś się pomyli i do zgadywania przystępuje następny gracz, który tylko na to czekał). Czasami zdarza się, że karty ułożą się tak, iż łupem jednego gracza może paść ich duża liczba, co jest później nie do nadrobienia. Ale i tak nie skończy się na jednej partyjce, więc każdy będzie miał szansę się odegrać.

Jeśli znudziło się wam zwykłe Memory, albo po prostu wasze dziecko już z niego wyrosło, to ta gra w bardzo przyjemny sposób odświeża element pamięciowy. Układ kart zmieniający położenie dzieci jest losowy, więc o wygranej w dużym stopniu decyduje też szczęście. Z jednej strony może to być wadą dla starszych graczy, ale dzięki temu dzieci mają w niej dokładnie takie same szanse jak ich rodzice.

Kategoria wiekowa

Oficjalnie gra jest przeznaczona dla dzieci od 5 lat, ale powinny poradzić sobie również 3- i 4-latki (zwłaszcza grając wraz z rodzicami, którzy przypomną znaczenie kart). Raczej dla przedszkolaków, bo dla dzieci w wieku szkolnym nie będzie stanowiła atrakcyjnego wyzwania.

Czego gra wymaga od dzieci?

Zapamiętywania pozycji kart wokół planszy (karty są 4). Pogodzenia się z nieprawidłowym trafieniem. Pogodzenia się z losową przegraną.

Ocena

Zobacz jak oceniamy…
4/5

Tagi: , , ,
Opublikowany w kategorii Gry planszowe, Recenzje | 1 komentarz »

Od czego zacząć granie z dzieckiem?

Marcin Niebudek,

Granie z dzieckiem należy rozpocząć od… Nie no, nie może być tak prosto. Poza tym nie ma magicznej recepty, a ja, mimo że ma to być strona o grach planszowych, muszę poświęcić ten wpis… Puzzlom.

Gry planszowe dla najmłodszych, czyli te dla 2-3 latków, wymagają od nich skupienia się przez chwilę nad elementami rozłożonymi na stole lub podłodze. Ale oni przecież niedawno nauczyli się chodzić, biegać, skakać, wspinać się. Dlaczego więc mają się dać „uwięzić” przy grze? Takie skupienie trzeba trenować. Na początku uda się dziecko zatrzymać na chwilę. I tutaj z pomocą przychodzą właśnie najprostsze puzzle.

Puzzle dla najmłodszych

Te ze zdjęcia nasz Tomek dostał, kiedy miał nieco ponad 1,5 roku. Zaczął się nimi bawić niedługo potem. 3 elementy to wystarczające wyzwanie dla 2 latka. W tamtym czasie bardzo ciężko było dostać w naszych sklepach podobnie proste puzzle. Teraz jest ich już znacznie więcej.

Na początek układamy jeden obrazek, potem kilka kolejnych. Dziecko bawi się w składanie zwierzątek, poznaje co to pasujące do siebie elementy. Przy okazji poznaje zabawę przy stole, kartonowymi elementami, które w dodatku do nie go nie mówią, nie bzyczą i nie migają światełkami. Później można przejść do puzzli z większą liczbą elementów. Wzorów jest tyle, że na pewno znajdziecie coś co spodoba się waszemu dziecku. W końcu dochodzimy do puzzli 24-elementowych. Te wymagają już od dziecka skupienia się przez dobre 10-15 minut, a stąd już niedaleko do wkroczenia w świat prostych gier.

Co osiągniemy dzięki puzzlom?

  • Można zacząć bardzo wcześnie od minimalnej liczby elementów.
  • Puzzle uczą skupienia się nad zadaniem.
  • Te z większą liczbą elementów uczą dostrzegania szczegółów.
  • Uczą dokładności i spokoju przy stole (trzeba przecież uważać, żeby nie zniszczyć ułożonych dotąd części przypadkowym ruchem ręki).

Od obrazków na puzzlach przejdziemy później do wszelkiego rodzaju loteryjek i gier memo. W tych ostatnich maluchy często biją rodziców. My z Tomkiem nie mieliśmy szans. Ale to już inna historia…

Układajcie puzzle z dziećmi, nawet jeśli nie zechcą potem natychmiast siąść z wami do gry planszowej.

Tagi: , ,
Opublikowany w kategorii Ale po co grać?, Gry planszowe | 3 komentarze »

Startujemy!

Marcin Niebudek,

Granie z dziećmi w planszówki to doskonała zabawa, wspaniały sposób na spędzenie czasu i okazja do nauczenia się mimochodem bardzo ciekawych rzeczy! Właśnie dlatego zapraszamy was do wspólnego poznawania świata gier planszowych dla dzieci.

Planszowe zwierzaki

Więcej o nas i tym, dlaczego to robimy możecie przeczytać w dziale (uwaga niespodzianka…) „O nas” ;-)

Na tej stronie będziemy pisać o naszych doświadczeniach z grami. Będziemy je recenzować. Będziemy pisać jak oswoić te trudniejsze, a także czego nasze dzieci mogą się z nich nauczyć. Mamy jeszcze kilka innych ciekawych pomysłów, ale wszystko w swoim czasie…

Zapraszamy do lektury!

Opublikowany w kategorii Gry planszowe | Brak komentarzy »

Nowsze artykuły »