„W co się ubrać?” to gra/zabawa od Granny. Zabawa dlatego, że może służyć jednej osobie po prostu do ubierania na różne sposoby chłopców i dziewczynek. Natomiast 2-4 osoby mogą odnaleźć tu grę, gdzie punkty zdobywa się za jak najszybsze ubranie modelki w wylosowany strój. Ale tak naprawdę to nawet 9-letni Tomek świetnie się bawi z 4-letnim Mateuszem i nie wynik jest tu najważniejszy. Zobaczcie sami…
Ocena
Nie pomyśleliśmy, że „W co się ubrać?” da Mateuszowi (… i nie tylko) tyle zabawy! Musi być 5.
„Kotek Psotek” to chyba jedna z pierwszych gier Jima Deacove. Ukazała się już kiedyś u nas jako „Kocur Max”, ale Egmont oczywiście zrobił to lepiej i w 3D :-). Zobaczcie…
Ocena
Prosta zabawa w kotka i myszkę (… i ptaszka, i jeszcze wiewiórkę). Fajna jak zwykle! Ale my kochamy gry kooperacyjne, więc i tu nasza ocena nie może być inna niż 5.
„Mali detektywi” to gra dla najmłodszych z nowej serii RODZINKA WYGRYWA. Autorem tych gier jest Jim Deacove, specjalizujący się w grach kooperacyjnych, w których wszyscy rywalizują nie ze sobą, ale z samą grą.
W „Małych detektywach” chodzi o wspólne rozwiązanie zagadki jakie trzy przedmioty chowają się w skrzyni zanim minie 12 godzin odkrywanych na zegarkach. Zobaczcie…
Ocena
Myślę, że 3 lata to trochę za mało jeśli to są same trzylatki i jeden dorosły, ale już z 4-5 latkami spokojnie się uda. Natomiast zróżnicowana wiekowo rodzinka jest jak znalazł. Bardzo dobre rozwinięcie „memo”. Należy się 5 autorowi i 5 Egmontowi za trafny wybór!
„Statki” – niby nie można powiedzieć na ich temat nic nowego, a jednak Janod zrobił z tej prostej gry perełkę (przynajmniej jeśli chodzi o wykonanie). Nasi synowie byli zachwyceni i nigdy nie skończyło się na jednej partii. Obejrzyjcie film…
Ocena
Jak już wspomniałem, to jak na razie najładniejsze wykonanie tej starej jak świat gry. Nie możemy nie dać jej 5-ki!
„Kolorowy kod” to bardzo oryginalna, wśród wielu innych z serii SmartGames, gra w układanie obrazków z wielu warstw nachodzących na siebie i wzajemnie się ukrywających (częściowo lub w całości). 4-latek radzi już sobie z JUNIOR’em. 5-latek spokojnie poradzi sobie i z wyższymi poziomami trudności. Zadań jest aż 100, więc nawet Tomek (9 lat) spędził ze 3-4 dni zanim wszystkie rozwiązał…
Ocena
Bardzo miła odmiana po kilkunastu wersjach „znajdź 3 żabki i 2 ryby” (lub temu podobne). Dla 5-6 latków w sam raz… Tylko jakiś worek by się przydał na to wszystko, żeby nie trzeba było zabierać na wyjazd kartonowego pudełka (stąd 5-).
„Ahoj, piraci!” to już druga gra Egmontu z serii „Zagraj za mną” (do tej pory recenzowaliśmy grę „Ratuj Króliczki” dla 3-latków). Przyznamy się, że są to jedne z ulubionych gier naszych dzieci. A już niedługo z tej serii do zrecenzowania przez nas gra kooperacyjna, czyli kategoria, której jesteśmy fanami :-) Tym czasem zobaczcie „Ahoj, piraci!” wg Tomka…
Ocena
I znowu ocena 5, ale jednak ta seria się Egmontowi udała. Nasze dzieci cały czas chętnie w nią grają mimo, że jeden jest trochę za młody (4 lata) a drugi trochę za stary (9 lat). Choć w sumie… Średnią wieku mają w sam raz :-)
Już kiedyś robiliśmy recenzje „Magicznego Labiryntu”, ale wtedy nie nagraliśmy filmu. Tym czasem gra nadal robi furorę, więc nadrobiliśmy ten błąd i jest już nagrana odpowiednia wersja. Zobaczcie…
Ocena
Ocena pozostaje taka sama, czyli 5. Gra jeszcze się nam nie znudziła…
W końcu trafiła do nas „Przez Afrykę”, czyli gra „kooperacyjna”, w której wszyscy razem staramy się uzbierać komplet punków za zdjęcia i co najmniej pięć kryształków. Mam przy tym mnóstwo przygód, gubimy drogę. Innym razem możemy liczyć na podwózkę przejeżdżającą ciężarówką, bądź też zanocować w obozie, z którego wychodzimy wzmocnieni. Zobaczcie sami…
Ocena
No… Gra „kooperacyjna”, polskich autorów i do tego bardzo udana. Nawet 4 latek potrafi już z nami grać, bo nie ma tutaj współzawodnictwa. U nas ląduje w „ulubionych”, oczywiście z 5 :-) Aha… Karty przygód są w języku polskim, angielskim i niemieckim. Jakby jeszcze dołączana instrukcja była w trzech językach, byłaby to już gra międzynarodowa!
„Gobbit: Angry Birds” to szybka gra i im więcej osób w nią gra, tym lepiej. Dwa te same ptaki atakują świnki, dwie świnki atakują ptaki. Czasem trafia się jajko, a czasem ptak jest rozwścieczony do tego stopnia, że może atakować też inne ptaki. Do dziś tylko nie rozumiemy jak działa „poltergeist”. Może jeszcze nie wczytaliśmy się dostatecznie w FAQ’u. Niemniej Tomek nie narzeka i daje mi w tej grze nieźle popalić…
Ocena tym razem trochę niższa, bo 4 ale ta gra ma niby proste zasady, a ciągle musieliśmy sięgać do instrukcji. Było tam nawet FAQ’u, gdyż było mnóstwo pytań po lekturze samej instrukcji…
Tym razem coś, co faktycznie sprawdza się właśnie w podróży. Mowa o „Car Cards„, która polega na patrzeniu przez okno samochodu/pociągu i wypatrywanie różnych obiektów przedstawionych na kartach. No to i my wypatrywaliśmy co się dało podczas podróży w Wrocławia do Warszawy…
Ocena
Ocena 5 znowu, ale ta gra ma konkretne zastosowanie (gra na podróż), z którego wywiązuje się wzorowo. Wszyscy (poza Mateuszem, który spał w najlepsze) bawiliśmy się świetnie!
„CardLine: Zwierzęta” długo się przed nami chowało, ale gdy je w końcu zobaczyliśmy (dzięki Wojtkowi Chuchli), od razu się nam bardzo spodobało. Tak się spodobało, że zaraz kupiliśmy jedno dla siebie, a drugie dla Łukasza (kuzyna Tomka). I do tej pory się nam nie znudziło, a nie przeszliśmy jeszcze nawet połowy kart. W sumie jest ich 110 i każda ma 3 kategorie… To na prawdę dużo, a jeszcze jest „CardLine: Dinozaury„.
Ocena
„CardLine: Zwierzęta” absolutnie zasługuje na 5! Jeśli dzieciaki lubią zwierzęta, to tutaj zobaczą ich bardzo dużo i nawet nie zauważą jak nauczą się o nich podstawowych informacji (długość, waga, długość życia).
„Spostrzegawczość z kameleonem Leonem” to fajna gra, w której tytułowy kameleon przyjmuje różne barwy, a my musimy zgadnąć którego kameleona nie ma, lub który jest podwójnie, albo który znajduje się np. w lewym-dolnym rogu naszego obecnego zadania. Jesteście w stanie wymyślić jakieś inne kombinacje, ślijcie je na adres e-mail edgard_redakcja@edgard.com.pl, a tym czasem sprawdźcie jak poszło Tomkowi i mnie…
Ocena
5 i to nie tylko za samą grę, ale właśnie za dołączoną książkę „Spostrzegawczość” pani Agnieszki Bieli, która dostarcza wiele dodatkowych informacji na temat pracy nad spostrzegawczością naszych dzieci!
„Metropolia” to gra karciana trochę podobna do „Piratów: Karaibskiej Folty” (mechanika). Wiem, nieco trudne słowo w przypadku gier dla dzieci, ale czytacie nie pierwszy post, więc do czasu do czasu mogę sobie pozwolić na odrobinę szaleństwa… Ale wracając do gry… Każdy zaczyna z kartą „Pola” i „Piekarni” oraz czterema niewybudowanymi specjalnymi budowlami.
Rzucamy kostką i w zależności od tego, co wypadło działają nam inne karty. Te pierwsze aktywują się odpowiednio: „Pole” na 1, „Piekarnia” na 2 lub 3 na kostce. Pozostałe karty są do kupienia i mają różne działanie oraz aktywność (do 12 na dwóch kostkach, przy czym druga kostka jest dostępna dopiero po zbudowaniu najtańszego z budynków specjalnych, czyli „Dworca Kolejowego”). Wygrywa gracz, który jako pierwszy zbuduje wszystkie cztery budowle.
Niby proste, a tyle różnych możliwości w zależności od tego, jakie karty kupimy. Zobaczcie…
Ocena
Już sama wersja podstawowa w pełni zasługuje na 5 :-), a jeszcze rozszerzenie! A potem jeszcze drugie (kupowane już osobno)! Do tej gry chyba wrócimy ponownie ze zdwojoną siłą :-)
„Szalona Misja” jest naprawdę szalona. Głównie dlatego, że misje wykonuje się na przeźroczystej kartce, którą dopiero na koniec (czyli po bagatela 30 sekundach) sprawdza się z bieżącym poziomem (patrz także obrazki poniżej). Taki poziom można przejść z pkt A do B (oczywiście nie w linii prostej), można otoczyć jakieś pola kółkiem (muszą się łapać całe elementy, ale trzeba też uważać np. na bomby), trzeba ustrzelić odpowiednią liczbę przeciwników przy pomocy kropek na swojej planszy. Trzeba wreszcie wyjść z pkt A i zakończyć gdziekolwiek, zbierając po drodze jak najwięcej punktów. Zobaczcie jak to zrobił Tomek…
Ocena
Oj od tej gry nie dało się Tomka odciągnąć już od pierwszej misji. Trafiła do naszych „ulubionych”, więc chyba znowu 5-ka :-)
Mówią, że Kiwi nie latają, a tymczasem w „Kiwi Leć, Nielocie, Leć!” i to jest możliwe. No dobrze – z lekką pomocą katapult, z których Kiwi są wyrzucane na planszę. Ten kto swoimi Kiwi jako pierwszy ustrzeli kwadrat 2×2 krzyczy „KIWI” i gra się kończy. Prawda, że proste? No to wyobraźcie sobie 4 osoby strzelające na raz i to nie koniecznie w planszę…
Ocena
Gra jest prościutka, ale tu kompletnie nie o to chodzi. Liczy się wspaniała, niczym nie ograniczona zabawa wszystkich graczy. Jedna gra kończy się po 5-10 minutach, ale przecież nikomu nie zależy na pojedynczej rozgrywce, prawda? No nie ma jak tylko dać „Kiwi” 5-kę.
